Hepsiydim....

Elime kaşığı alıp, kazdım toprağı.. İçimden “solucan kardeş ile karşılaşmadık bu sefer” diye geçti. Ayrıca seramik kab-kaçak yapmak için yapışkan kilde yoktu topraktan elime gelen... “Neyse, hadi daha derin kazmalıyım” dedim, kaşığa dayadım toprağı... Artık yeteri kadar derin bir çukur kazmış olduğuma karar verdiğimde, elimdeki minik lego adamımı öptüm, kırık bileziğimle vedalaştım, “ Bu lego adamı ve bileziği sana bırakıyorum. İsmim Burcu. Onlara iyi bakın, müzenize koyun”... diye babama yazdırdığım minik kağıdı da iliştirdim çukurun içine... Üstünü örttüm sonra toprakla... Birazda çimen kattım üstüne, farkedilmesin diye..

Bu hikayeden birkaç zaman önceydi, Ben 7 yaşlarındaydım. Babam, beni ve ablamı arkeoloji müzesine götürmüştü. Yüzüm ve camekanlar aynı hizada, göz açımdan görüyordum içerideki kilden yapılmış şeyleri... Ama okuyamadığım ve küçük olduğum için anlamıyordum baktığımız neydi... Babam anlatmaya başladı. “Bunu görüyormusun, bu yıllar yıllar önce çocukların oynadığı araba... Tekerleklerine bak, senin legolarınla oynadığın gibi bununla oynuyorlarmış işte o zaman”.. “bak bu da saç tokası... O zamanki kızların saçları uzunmuş demek ki senin gibi, saçlarını o tarağa tutturuyorlarmış.. Gördün mü dişleri de kırılmış... Demek ki tokayı kullanan çok severek kullanmış”... Babam bunları anlatırken, ben bir camekanda gördüğüme, bir babamın yüzüne bakarak onu dinliyordum. Bunu anlamak beni keyiflendirmişti. Her objenin önünde “peki bu neymiş” diyerek, hikayelerini sormaya başladım. Büyük bir sabırla dinliyordum, çünkü heyecanlanmıştım... Tüm bunlar işte o çukurun kazılmasından birkaç hafta önceydi..

Üniversite yıllarında annem ve 10 öğretmen arkadaşı Antalyaya gitmiştik. İçlerinde en deli ve en genç olanı Pembuştu. Sanat tarihi öğretmeniydi. Yorulan grup üyelerini geride bırakıp, onunla sık sık minik kaçamaklar yaptık. Bunlardan biri Antalya Müzesineydi. Müzeye girip, iki ayrı tarafa dağıldık. Herkes kendi izini sürdü. Gezim bitince Pembe hocayı beklemek için, mozaik bir yer süslemesinin köşesine oturdum. Ve sadece hissetmeye çalıştım. O parçaların yapılışını, zamanında konulduğu ortamı...Üzerinde çocuklar oynadı, karşılaşmalar yaşandı, adımlar atıldı.Deniz kokusu yayıldı. Mozaiğe doğru konumlandırılmış heykellerde onayladı bu görüntüyü... Bir de güneş vardı, kemiklerim ısındı. Otelden kaçıp mozaiğin köşesindeki bankta buldum gezi süresince hep kendimi.. Durdum, dinledim ve bana yaşatıklarını çok sevdim.

Geçen yaz Kapadokya’ya gittik. Amacımız iki günlük bir fotograf gezisi yapmaktı. Açık hava müzelerinden birindeydik. Bir omzumda lens çantam, sırtımda sırt çantası, boynumda fotoğraf makinesi soluklanmak adına taşların birine oturdum. Karşımda dağın içine oyulmuş, ama depremlerle dış tarafı yıkılıp, içi görünen kocaman bir kilise, minik merdivenler, yarısı yıkılmış bir altar.. Arkamda taşlar oyularak yapılmış minik tırmanma merdiveni ve merdivenin ulaştığı güvercin yuvaları, camiye cevrilmiş bir kilisenin bırakılmış çanı, kocaman bir değirmen taşı... Tüm vadide bu tarihi izliyordum. Nefesimden başka, rüzgarın sesi duyuluyordu bir de...

Düşünmeye başladım.

Peki ben hangisiydim?
O mozaik zemini hazırlayan ustamıydım? Üzerinde günü adımlayan mı?
Doğanın azizliğine rağmen hala ayaktamıydım?
Bir kiliseyi, "olmaz bu" diye cami yapan mı?
Ya da yıkılıp, bozulanı tekrar restore etmek adına yamalı taşlar kullanan mı...?

İkonaların gözünü oyup, bunlar tasvir edilemez böyle diyen mi?
Bir tülbente tutkal sürüp, duvardaki İsa ve Meryem ikonlarını çalan mı?

Benden de bir iz kalsın diyip, anahtarımın köşesiyle bugünün tarihini ve ölümlü ismimi duvarı ağlatarak kazıyan mı?

Gördüğüm bu eşsiz manzarayı, vadi işte diyip, midesini dolduracak gözleme ve ayran hayali kuran mı?

Ya da orada olup, fotoğraf makinesinde “bunu gördüm, bu açıdan da göründü gözüme” diyen mi?

Hangisiydim?

Kendi içimde, kendi tarihimin önünde oturdum.
Hepsiydim.

Varlığımı anlamayan, ama bir yandan da farkında olmadan hayata iz bırakmaya çalışırak, didinip yorulan... Bazen benden-bana miras kalanı anlamayan... Bazen yaşadığım anı göremeyip, hayatın zevklerine koşup, gözleme ve ayrana susayan... Değerini bilmediğim duygularım, bana bakmasın diye onların gözlerini oyan... Aslında o yerin bir parçasıyken, iz bırakma dürtüsüyle, tarihi atarak kendini orda sanan... Bol bol fotoğraf ceken bir de... İşte böyle göründü bu kare benimde gözüme ...

Orda durup, anın içinde kendimden nefesler bıraktığımın farkında değildim belki de... Aynı hayat gibi... Durduğum yerin bir parçasıyım aslında bende....

Tüm gözü örselenmiş duygularımın arasında oturdum, restorasyon adına koyduğum tüm yamalı taşlarımı kabul ettim öyle... Fotoğrafı her an çekiyorum zaten gözlerimle... İz bırakmak adına çıkardığım tüm sivri duygularımı da soktum cebime...

Nefesimle bırakıyorum izimi...
Gözlerimi kapattım, yer mozaiğinin üzerindeyim, adımlarıma eşlik eden güneş var bir de..
Yüzüme yansıyan mavi ikonaların hikayelerini izliyorum kilisede..
Dar koridorlardan eğilerek geçiyorum, buram buram nem kokusunu duyuyorum ciğerlerimde..
Ayaklarımın sığdığı duvar merdivenininden çıkıyorum basarak taş deliklere..
Güvercin yuvalarına varıyorum dağın tepesinde...
.
..

Rüzgar esiyor, kuşlar uçuşuşuyor..

Kaşıklarla kazıp, o minik çukura koyduğum, kendi hazineme,...
Lego adamıma ve bileziğime kavuşuyorum
tırmandığım o güvercin yuvasının içinde.....

Görsel buradan alınmıştır.