KöK

Tohum, sırlarını kökleriyle taşır...

Kalbimin tam orta yerinde köklerini hissederim bazen... Hissettikçe köklenir... Göğüs kafesimin içinde büyütürüm onu... Sığmaz sanırım oraya, öyle büyür bazen, genişler... Göğsümün tam ortasında... Ellerim kollarım tüm gövdem köklenir sanki toprağa tekrar... Tutunurum... Suya susamış bir saksıyı şımartırsınız ya, taşar kabından su... Öyle dolarım işte, gözlerimden taşar mutluluk...

.
Şu aralar hayatın içinde, hayatın koşturmacasında başka birşeyin keşfindeyim. Bazen kaybetsemde kendimi, “koşturma adı” altında... Bilirim, orada köklenmektedir o... Koca bir ağaç gövdesiyim. Kalbimde atar köklerim...

.
İlk bunu hissettiğimde bilinçsizdim. Duygu yoğunluğu sandım. Sonra bir şarkı kapılarımı açtı sanki.. Tüm bedenim titredi... Korktum hatta... Anahtar bulmuş gibiydim. Şarkıyı o günden beri her dinlediğimde içimde aynı yerde buluyorum kendimi... O güzel derinlikte... Bana yazı yazdırıyor, öğretiyor, bana başka başka kapılar açıyor ve suluyor topraklarımı her seferinde... O ağaca sarılmış buluyorum kendimi o şarkıyı her dinlediğimde... Evde sık sık dinlendiği için, gülümsetiyor tekrarları... Ama bilinmiyor ki, ben o anda içimde başka bir kapıyı açmaktayım... O şarkı Yansıma ve Yanılsama şiirimini bana yazdıran şarkı... Bloğumun gizli anahtarı...

.
Sonra, başka bir kapı buluyorum başka bir müzik eşliğinde...

.
Birgün yoga dersine erken gidiyorum. Soruların olduğu ve cevaplar için aydınlığı beklediğim zamanlardan geçiyorum. Biliyorum o cevapların geleceğini... Zamanını kollamıyorum. Sadece soruyu yaşıyorum o aralar... Gün o gün ya, derse yine kimse gelmiyor. Umursamıyoruz, gelmemeleri gerekiyormuş demek ki diyoruz. Eğitmenim ile yoga yerine meditasyon yapmaya karar veriyoruz. Biliyorum o kararı da aslında biz vermiyoruz.

.

Stüdyonun ılık enerjisi, sessizliği beni sarıp sarmalamış bile çoktan.. Işıkları kapatıp, oturuyoruz... Sonra fonda Krishna Das'ın "Baba Hanuman" parçası çalmaya başlıyor... Kapılar açılıyor yine... Köklerim kalbimden çıkacak gibi... Mutluluktan öte birşey yaşıyorum.

.
Rüzgarla beraber salınıyorum bazen, bazen dallarımla uzanıyorum yukarılara, havalanıyorum, toprağı kavrıyor kökleniyorum, rüzgar oluyorum, toprak oluyorum, büyüyorum sanki.. Yine kabına sığmıyor, taşıyor gözlerim... Ellerim göğüs kafesinde, avuç içlerim birbirine değiyor tam kalbimin üstünde... Sıcacık olmuş ellerim... Sol elim, sağ elimle kavuşuyor. İçimdeki iyi ve kötü kavuşuyor. Dişi ve erkek bütünleşiyor. Şefkat ve nefret bir oluyor. Siyah ve beyaz, Ben ve sen, tüm zıtlar kavuşuyor, sarılıyor. Tek birşey kalıyor geriye, o da tam gögüs kafesimin orta yerinde...

.

Bedenimi unutuyorum, bedenmişliğimi... Ben sadece o beden değilim.. O bedenin yaşattıkları değilim. Her nefes alışımda, genişliyor ve derinleşiyorum kendimden taşmalarımda.. Taşıyorum.

.
Beni yerimde sallatan rüzgara teşekkür ediyorum..

Dallarımı ıslatan görünmez yağmura..

Kalbimin içindeki o verimli toprağa...

Köklerime, gögüs kafesimin büyüklüğüne....

Gözlerimden taşan mutluluğa..Gülümsetene...

İçimdeki öze... .... .. .

.
Tohum, miniciktir...

Sevgiyle katılır kalbimizin en derinine, öze..

.

Kendi sırrını taşır her tohum..

tam orada, kalbimizde...

İşte ben o sırrı çok seviyorum.

Şu aralar topraklarım genişliyor

büyüyorum..

...

Kirshna Das_ Baba Hanuman

şarkının hepsini dinlerseniz, kimbilir belki siz de filizlenirsiniz ?