Hiç edemediğim...

..

ne ay ışığı yürüyeceğim

ne sessizlik aşk boyunca

içimde çırpınan dalganın var ettiği kıyıda

gömdüm onu

aşkla..

....bejan matur

Sanskritçe’de “veda” bilgi anlamına geliyor.. Veda kelimesi; ayrıca İngilizce farkında olmak manasına gelen wit sözcüğüyle aynı kökene sahiptir.

Veda etmenin zorluğunu yaşayan sancılı bir bedendi benimkisi.. Sancılanmaya başlardı her seferinde daha el sallamaya başlamadan... Artık vedalarımı net yapabiliyorum... Veda etmek, biriktirmemekmiş, temizlenmeye başladım. Veda edebilmek, arkada bıraktığına güzelce teşekkür edebilmekmiş, minnettarım.

.

Veda etmemek ise– içinden kopanları seyretmekmiş "dursun" diye direnirken... Oysa parça parça acı veriyormuş gidişler ... Sen, o şeyin orada durduğunu sanırken..


Artık veda edebiliyorum... Veda edememem, hep çocukluğumdan beri gelen öğretilerden kaynaklanıyormuş... Meğer ben korkuyormuşum pişman olmaktan... Korkuyormuşum geri dönüşü olmaz diye bildik yoldan sapmaktan... Ve çocukken öğrenmişim, herşeye sarılmayı -bırakmamayı... Sarılmışım içimde kocaman işte herşeye yine... Ve böylece gitmesi gerekenlerle, yeni olanları biriktiriyormuşum gereksiz yere... Sonra hayatımda görevleri bitenleri yoruyor, yorumluyormuşum boş yere, yeniler için yenilenmeden....

Her veda içinde yeni bir merhabayi barındırıyor oysa... Artık bunu biliyorum.. Veda ettiğim herşeye teşekkür ediyorum ve bana veda edenlerin de teşekkürünü alıyorum... Hayatın sonsuz değişim dönüşümüne çomak sokmamak lazımmış direnerek... Gidiyor işte... Gidiyorsun... Bırak gitsin...Boşalt yolunu....

Artık veda edebiliyorum... İçimde büyük merhabalara yer açıldı.... Şebnem Ferah’ın şarkısında dediği gibi; birgün “kısa cümleler kuracağım” günlerde gelecek, biliyorum...

..

Bir veda yazısının ardından, ... tıklayın...

...