İskender ile İstanbul’a geldik...
Yolculuğumuzun bir sonu olmadığını bilerek...
Ev aramak ile başladım işe... Hala aynı eylemin içindeyim.
İlk gün sokaklar arasında dolaştım. Kafamda kocaman bir şapka, güneş gözlüklerim... Nitekim güneş alerjim var, her ne kadar bu şekilde Malezyalı dadı gibi görünsemde, güneş yüzümü yakmasa da omzumda güneşten olmuş bir askı izi ve kırmızı yanıklarla eve geldim. Denemeydi bu, olmadı. Evlerin hiç biri benim evim olmak için çağrıda bulunmadı. Yarın var diyerek uyudum o gün...
İkinci gün yağmur yağdı. Bize mi şaka yapıyorsun İstanbul dedim, yılmadım. Fakat oyun bu ya, gittiğimiz lokasyondaki tüm evler ya kiralanmış yada emlakçılar bugün değil, yarin gelin dediler. Peki dedim ama gitmedim aynı yere bir gün sonra...
Üçüncü gün, dar sokakların arasında şehrin içinde başka bir lokasyondaydı ev aramalarım.... İstediğim evleri yine göremedim. Çünkü İstanbulda hiç bir zaman sadece bir alternatif yoktu, ev sahipleri iki emlakçıyla çalışınca biri evi kiralayıp, diğeri bundan sonradan haberdar olmuştu. Ben evin kiralandığını sonradan öğrenenleri aramışım hep.... Bunun üzerine kendimi aldığım gibi, yokuş aşağı arnavut kaldırımdan ilerleyerek bir cafeye attım. Durdum. Dur dedim kendime.... ve defterimi kalemimi çıkardım konuşmak için kendimle....
“Bir yerde yanlış var... Arayışta, arama da, arayan da... Bu yerde karmaşa var... Yolda, insanlarda, hayatın düzeninde... 'İşte bu' diyeceğim ev, duruyor ve bekliyor bizi, ama şu anda bulamıyorum.
İç sesimi mi dinlemeliyim? Ayaklarımın beni götürdüğü yere mi gitmeliyim? Yoksa sabırsızmıyım? Nerdesin? Ne zamansın? Bilmiyorum.
Yılmadım, yanlış olmasın.
Yolculuğumuzun bir sonu olmadığını bilerek...
Ev aramak ile başladım işe... Hala aynı eylemin içindeyim.
İlk gün sokaklar arasında dolaştım. Kafamda kocaman bir şapka, güneş gözlüklerim... Nitekim güneş alerjim var, her ne kadar bu şekilde Malezyalı dadı gibi görünsemde, güneş yüzümü yakmasa da omzumda güneşten olmuş bir askı izi ve kırmızı yanıklarla eve geldim. Denemeydi bu, olmadı. Evlerin hiç biri benim evim olmak için çağrıda bulunmadı. Yarın var diyerek uyudum o gün...
İkinci gün yağmur yağdı. Bize mi şaka yapıyorsun İstanbul dedim, yılmadım. Fakat oyun bu ya, gittiğimiz lokasyondaki tüm evler ya kiralanmış yada emlakçılar bugün değil, yarin gelin dediler. Peki dedim ama gitmedim aynı yere bir gün sonra...
Üçüncü gün, dar sokakların arasında şehrin içinde başka bir lokasyondaydı ev aramalarım.... İstediğim evleri yine göremedim. Çünkü İstanbulda hiç bir zaman sadece bir alternatif yoktu, ev sahipleri iki emlakçıyla çalışınca biri evi kiralayıp, diğeri bundan sonradan haberdar olmuştu. Ben evin kiralandığını sonradan öğrenenleri aramışım hep.... Bunun üzerine kendimi aldığım gibi, yokuş aşağı arnavut kaldırımdan ilerleyerek bir cafeye attım. Durdum. Dur dedim kendime.... ve defterimi kalemimi çıkardım konuşmak için kendimle....
“Bir yerde yanlış var... Arayışta, arama da, arayan da... Bu yerde karmaşa var... Yolda, insanlarda, hayatın düzeninde... 'İşte bu' diyeceğim ev, duruyor ve bekliyor bizi, ama şu anda bulamıyorum.
İç sesimi mi dinlemeliyim? Ayaklarımın beni götürdüğü yere mi gitmeliyim? Yoksa sabırsızmıyım? Nerdesin? Ne zamansın? Bilmiyorum.
Yılmadım, yanlış olmasın.
Yoruldum sadece... Şimdi biraz mola...
Eşleştirmek için aradığımı, arayanı beni bekleyeni bana !!....”
Sonra bir çay daha istedim garsondan... Daha sakinleşmiştim.
Sonra bir çay daha istedim garsondan... Daha sakinleşmiştim.
Defterimde yeni bir sayfa daha açtım kendime...
Şimdi dedim sorularını bırak ve sana ne yazdırdığını oku...
“Dün yağmur yağdı. Bügün de yağmur yağıyor. İyi bir oyun ! İyi bir kurgu !
“Dün yağmur yağdı. Bügün de yağmur yağıyor. İyi bir oyun ! İyi bir kurgu !
İçimde 'dur oraya gitme, orada değil' sinyalini hissediyorum... Ne zaman yağmur yağıyor. Böyle doluyor içim. Oyunun içinde buluyorum kendimi... Aynı çocuklarla oynadığımız sıcak ve soğuk oyunu gibi... Yağ yağmur, izin veriyorum.
Öğrendin mi? Uyguluyor musun? Büyümek mi istiyorsun? Özgürleşmek mi? Tamam işte oyunun içindesin. Oyna...!
Seni en şehvetli kadının kollarına attım. Bazen çirkin görünebilir sana, kurnazdır, bir yandan gülümserken en iyi oyunu da o oynar. Sonra bir an gelir, yorgunluktan düşürürsen süngülerini, yine o en şefkatli davranacaktır sana... Rüzgarıyla sakinleştirir bir anda seni, böyle bir kahve molası esnasında... unutursun neye kızdığını, ne için yorulduğunu, aradığını buldun mu –bulamadın mı-....
Sersemlemiş olabilirsin, Çok yoruldun ve şımarık bir kız çocuğu gibisin şu anda... Onu da biliyorum... Ama yılmayacağını da, düşsende kalkacağını da biliyorum... Devam et çocuk ! Gülümsüyorum ben sana...”
Bugun yeni bir gün... yeni bir oyun...
İskender geçici evinde çok mutlu olsa da merak ediyor bundan sonra olacakları...
ama izliyor ve sadece olanı bekliyor, olmasını....
Annesi biraz sonra yola çıkacak yine...
Yaşayacakları evi bulmaya gidecek.
AramaMayı öğrenecek bugün,
bulmayı öğrenecek...
İzleyerek olanı...
Annesi biraz sonra yola çıkacak yine...
Yaşayacakları evi bulmaya gidecek.
AramaMayı öğrenecek bugün,
bulmayı öğrenecek...
İzleyerek olanı...
.
Brajeshwari/ 24.06.2010
.
.
Fotograftaki yakışıklı İskender'dir..
şarkıyı indirmek için toi mon amour, mon ami
10 yorum:
iğrenç bir iştir ev aramak bilirim. Dikilitaş'ta boş çok ev var. haberin olsun.
yaşam süreçlerine ne güzel bir yaklaşım...
maya'da biliyor ki brajeshwari yakın zamanda arayıp da onu BULDUM! diyecek...
kolay gelsin Burcucum, nice bulmalar diliyorum
Son 'Elveda'yı atlatmana yetecek kadar 'Merhaba' diliyorum...
madem sizi buraya getirdi; evi de bulacaktır!
hoşgeldiniz!
Bulduğumu sanıyorum, ama hala arıyorum... Bir de yağmur yağmasa ! Yağmur oyunun parçası olmasa :)
Yorumlarınız için teşekkür ederim.
Amanin İstanbul'a mı geldin?:)))) Aaa ne süper bi iş bu böyle.:)))) Bana hemen telefonunu yaz, belki aylardan sonra bloguma yazı girmiş olmam bundandır.;-)
Mailimi kaybettiysen eğer sana yeni bir tane sunayım hemen :))
renklitasarimlar@reklitasarimlar.com
Yepisyeni binada, yepisyeni bir ev biliyorum. Hem de denize iki adım, merkezi yerde, daha da önemlisi sabah-akşam kahve eşliğinde sohbet edebileceğin bir 'tatlı hatun' da komşun olacak.;-) Bil bakalım kim?:))))
Öpüldünüz...
:) belki şu saatlerde evini bulmuşsundur, belki de istanbul seni halen gezdiriyordur :) ama, düşünsene, -ilk kez istanbulda ev aradığını varsayıyorum- bir daha bu şehirde hiç ilk kez ev arıyor olmayacaksın. unique bir deneyim. böyle çok salakça durdu belki ama :) daha önce yaşamadığın bir şeyi yaşıyorsun. aralara molalar serpiştirerek, hayal kurmanın tadını çıkarabilsen, yorgunluğun biraz azalır belki? sonunda en doğru evi bulacaksın, bu hep böyle olur, ama arayış boyunca baktığın evlerde kimbilir ne hikayeler gizlidir içine kendini yerleştirdiğinde kendine biraz daha yaklaştığın...
- once upon a time, bir evim olmasının sadece hayalini kurabileceğim bir zamanlarda, haftasonlarımı sevdiğim ve yaşamak isteyeceğim semtlerde ev bakarak, sokaklarını dolaşıp hatta emlakçılarla ev gezerek geçiriyordum. ve sonra, sekiz ay sonra, sıfır birikimle, bu hayal gerçek oldu. çünkü, belki, gezerken hayal kurmakla mutlu oluyordum, ve o mutluluk mesajı doğru yere ulaştırdı. -
bol şans!..
hoşgeldiniz.. :)
İskender'in resmi de öyle güzel ki..
Sevgiler
Sanem
Yorum Gönder