Anlatabilsem Seni...

Geçen gün yoga yaparken, çizgili çoraplarım, çizgi çizgi yere akmaya başladı. Önce halusinasyon görüyorum sandım. İzlemeye başladım. Ne göründüğü gibiydi ki?

O gün soğuk bir gündü. Yorgundum. Sabah verdiğim dersten sonra, akşam öğrenci olduğum ve hocama asistanlık yaptığım derse kendimi nasıl götürebileceğimi düşünüyordum. Akşam oldu, mavi duvarlarını bile öpmek istediğim çok sevdiğim studyodaydım yine. Aferin dedim kendime. Gelebildin..

Kaskatı olduğum bir gündü o gün.. Uykusuzdum. İçimde devinen boşluklarım vardı. Gözlerimi kapadım, gülümsedim. Tanrı beni özellikle o derse götürdü sanki. Ben ve hocamdan başka hiç kimse gelmemişti. Bu gerçek bir hediyeydi.

İkimiz karşılıklı oturduk. Ders başladı. Gözlerimiz genelde kapalıydı yada içeriye dönüktü bakışlarımız...

Tam alnımın ortasında, günün getirisi bir sürü düşünce duruyordu. Hepsine izin verdim, aktılar. Hiç birini tutup kurgusunu büyütmedim, izledim sadece.. Sonra top’ladım onları, şakaklarımdan, kulaklarımın arkasına doğru yavaşça sürükledim. Ensemden aşağıya bıraktım hepsini, biraz daha hafifledim. Vucudumu esnetmek için zorlamadım kendimi. Sanki melekler dokundu, boynumu çevirdi, sırtımı düzeltti. Bir diğeri, bedenimi yukarıya doğru esnetti. Tüy gibi hafifledim. Ayakta durdum dimdik, gücümü hissettim. Hem hayatta izlenendim ve izledim o anda kendimi.. Gördüğüm ve görüldüğüm gibi..

Sağlıklı olduğum için şükrettim. Nefesimin içinde kayboldum bazen, derinlerde onunla dolaşırken buldum kendimi. Kollarımı hissettim, belimi esnettim. Sırtımı arkama bakmadan gördüm ve düzelttim. Dizlerimi dinledim, kaslarıma gülümsedim. Nefesimden güç aldım, nefesimi verdim, ikisini birbirine dengeledim.

Tüm hareketler bittiğinde dinlenmek için mata uzandık. Şifanın ve çalışmanın vucudumuza işlemesine izin verdik. Yer ile bütün olmayı araştırdık.Yapmaktan çok, olmayı deneyimledik.

Bacaklarım rahat gevşek... bıraktım onlara hüküm sürmeyi..
iç organlarım, rahat......
kaşlarım rahat... gevşek...
kirpiklerim rahat...
saç diplerim rahat...
kulaklarım sessizlikle doluyor derinlere...

Nefes alıyorum, soluk borum yumuşuyor. Göğüs kafesim gevşiyor, iç organlarım boşlukta kendine yer buluyor. Huzurluyum. Hiç birşey önemli değil. Hiç birşey yok, ne geçmiş –ne gelecek. O an'ın içindeyim. Bedenim orda ama ruhum kocaman olmuş, adeta beyaz ışıklarla dolmuş. Her nefesimde, huzur doluyor her yanıma, genişliyorum bu his ile.. O kadar mutluyum ki, gözlerim doluyor mutluluktan... Bu hiç bitmesin, hep burada kalıyım istiyorum.

Yatar pozisyondan kalktık yavaşça, oturduk. Teşekkür ettik, bu seansı hediye ettiğimiz için kendimize.. Ve kocaman gülümsedik gözlerimiz kapalı birbirimize.. Başımı öne eğip, yavaşça açtım gözlerimi.. Çizgili ayaklarımı gördüm hemen dibimde.. Çoraplarım akıyordu sanki yere...

İçimde bitmeyen bir sakinlik ve mutlulukla evimin yolunu tuttum. Ne güzel hayat diyorum, aldığım nefesi öpüyorum bir yandan..

Göz hizamda bakıyordum herşeye günlerdir diyorum kendime.. Ama O an başımın üstünde, daha yukarda baktığım yer... Beni görüyordum yukardan. Buradan hiçbirşey göründüğü gibi değil. Ben sadece o bedenin içinde değilim. O bedenin kaygıları- endişeleri değilim. Taşıdıklarımın ağırlaştırdığı ayaklar değil sadece yere basan. İnsanları da uzun zamandır göz hizamdan algılamışım meğer.. Halbuki buradan hepsi ne kadar güzeller... Geçmişe bakan, gelecekten kaygı duyan değilim burada.. Manzaranın hepsindeyim. Her nefesimle büyütüyorum bu hissi.. Beyaz ışıklar yanıyor içimde. Burdan, daha yakınım kalbime ve sana hissettiklerime. Biliyorum, “Gel” diyorsun, “burdan bakalım beraber”... Hatırlatıyorsun tekrar... Seni nasıl seviyorum, ah bir anlatabilsem.....

Nefesim köprü oluyor, içim seninle doluyor..
Bedenlenmişliğime sığmaz bir derinlik içindeyim, gülümsüyorum sadece..
..
İçimdeki aşk ile
başımın tepesinde
kalbimin tam orta yerinde

ve her nefesimde..
biliyorum
her yerdeyim seninle...

Görsel buradan alınmıştır.