Hoşgeldin Efla

15 Mart 2007 günü sabah saat 6 da uyandım.. Güçlü dayın bile beni son zamanlarda uyanma konusunda bu kadar istikrarlı görmemişti..Hazırlanıp, evinize vardığımda saat 6.30 du.Baban takım elbiselerini kuşanmış, kapıyı açtı..Annen güzel elbiselerini giyinmiş saçını fönlüyordu. Sanki bayram günüydü ve evde hazırlıklar saatler öncesinden başlamıştı..

Araba ısıtıldı.. Anneannen ve Annen kapının önünde belirdi..Ben Cevat Kelle pozisyonuna çoktan girmiştim.Bir elimde kamera-diğer elimde fotograf makinesi..
Sakin bir araba yolculuğuydu..Gülüştük-havadan sudan sohbet ettik..

Hastaneye vardığımızda Dayın ve deden gelmişlerdi..Anneni saat 7’de Acil kapısından duygulana duygulana yolladık..Ve belirsiz bekleyişimiz başladı.

Hangi kattaydı ameliyathane? Buradan mı çıkacaklar acaba ? Kaç saat sürer ki? Yatağını hazırlayalım mı?

Odanın olduğu koridor ve Annenle sizi karşılayacağınız koridor arasında bekleşmeye başladık.. Beklemek mi daha zor acaba diye çok düşündüm.. Koridorun bir ucunda yeni doğum yapmış annelerin odasi olduğu için, biz devamli kalabalık yaptığımızdan boş koridorda beklemeye başladık. Bekle bekle..bitmiyor ki.. En sonunda ameliyathanelerin olduğu bölümdeki bekleme odasında bekleyelim dedik.Ve doktor amcalar dogumun gerçekleştiğini ve 3.260 kg dogdugunu söyledi. Bu önemli bilgiyi Dayın ilk alma şansına nail oldu..Sonra bekleme devam etti. Kimbilir o arada Annen ve sen neler yapıyordun..Biz sadece tahmin ederek sabrettik. Saat 10.30 olduğunda bekleştiğimiz koridorda annen sedyenin üstünde- sen onun bacaklarının arasında mavi bir battaniyeye sarılmış olarak göründün.. Anneannen, ben ve Baban ısrarlı bekleyişimiz sonunda sizi ilk görmenin mutluluğunu duyuyorduk.. İkinizde iyiydiniz..Ve herşey yolunda geçmişti çok şükür..

Pembecik-minnicik birşeydin..Kime benziyordun? Niye agliyordun? Uzerine giydirdigimiz pembe kıyafetleri mi begenmemistin acaba? Yoksa annenin sana guven veren kokusunu mu özlüyordun?

Annen’den ilk sütünü binbir beceri ile aldıktan sonra sakinleştin.. Senin dünyaya gelişinle ziyarete gelenler- kutlamalar-telefon konuşmaları- sevinç belirtileri odanın içini dolduruyordu.. Sonra teyzen-enişten ve Kayra abin geldi.. Herkes hem çok mutlu –hem de çok duygusaldı.

Annen seninle ilk merhaba konuşmasını yaptı.. Hoşgeldin dedi sana..Merhaba..elini tuttu.. Kokladı bir sürü.. Sen ise gözlerini annene dikip, onu hayal ettiğinden çok güzel olduğunu mu söylüyordun miniğim?...belki de teşekkür ediyordun ona kimbilir...Uzun süre sessiz sessiz baktın ona... Anlamaya çalıştın belkide çıkardığı sesleri...

Çok güzel bir andı.. Harika bir gündü...Unutulmaz dakikalardı.. Duygu yüklü...Mutluluk dolu... Şimdi kocaman kız oldun diye devam etmek isterdim cümlelerime...Ama henüz daha süt ve uyku arasında seçim yapıyorsun.. Seni gördüğüm dakikalarda gözlerini dike dike bakıyorsun bana.. Bebek bebek mis gibi kokuyorsun sonra... Annen herşeye harika adapte oldu.. Artık benim gözümde tam bir sensei durumunda...

Daha yaşayacağımız çok şey var Tanrı izin verirse... o günleri sabirsizlikla bekliyorum cicim...
Ne şanssızlık ki 2 gündür gribim, o yüzden seni görmeye gelemiyorum..Burnum da tütüyorsun..Resimlerine bakıp bakıp özlüyorum seni... Annen onu gormeye gelmedigimi sanacak diye de korkuyorum bir yandan da...

Çok yakında yine görüşeceğiz...Daha doğrusu bundan sonra ömrümüz yettiğince hep görüşeceğiz...

İyi ki doğdun mintro Efla... Hayatımıza mutluluk getirdin pespembe...

Ne mutluyum ki ilk kez teyze oldum sayende...