Mutlulukla Beklemek...

Gökçe fülüt çalsın, şarkı söylesin ve ben hep bu güzelliğin fotoğrafını çekeyim...

Dinlemek için tık

Bugun yeni bir hafta başlıyormuş... Yine her sabah olduğu gibi bazen yorgun, bazen de hevessiz zor uyanacakmış ama hemen moodunu değiştirecekmiş bu hafta... Çünkü bu hafta çok güzel bir haftaymış aslında...


Sabah güzel uyanacakmış. Hemen annesinin yaptığı reçellerden güzel bir kahvaltı sonra... Kayısılı reçele soyulmuş badem katan annesinin güzelliğini hatırlayacakmış gülümseyerek...

Yolda bağıra çağıra şarkı söyleyecekmiş arabada, daha da güzel başlamak için güne... Belki de direksonunu tutarken, salınacakmış bedeni iki yana...

Trafik bu mutluluğun şerefine açılacak, park yeri kolay bulanacakmış ... “Ah siz mi geldiniz, buyrun en gölge yer bakın boş.. ”

İşe girdiği gibi telefon çalabilirmiş, oflamayacakmış bu sefer... Bu hafta güzel bir hafta diyecekmiş kelimelerinin arasında telefondaki kadına... "Merak etmeyin işleriniz yolunda... "

Masasının karşısında oturan bilge adam yine susacakmış ama o duyacakmış o sessizlikte onunda mutlu olduğunu... Sessizlikte gülümseyeceklermiş birbirlerine..

“Burcu telefonun çalıyor” diye ofisi inleten ama telefonu çekmeyen sekretere kızmayacakmış için için... Bu hafta ona kızmayacak kadar mutluymuş, o masasından çalan telefonu çekmese de koşarmış telefonuna...

Bir bakacakmış saat 11.30 olacakmış yine, “Gün ne güzel akıp gidiyor “ diyecekmiş... Zorlamadan yormadan... Terasa çıkıp Ankara manzarasına bakacakmış, bakarken tüm gördüğü manzarayı mutlu sayacakmış, daha da mutlu olacakmış bunun sonrasında.

Arada işten başını kaldırınca Msn’den sevdiklerine güzel bir hafta geçirmelerini dileyecek, kendi mutluluğundan biraz bulayacakmış onlara da... “ Tatilden döndün mü canım.. ”, “ Kahve mi ısmarlayacaksın yoksa bugün bana ...” , “ Baktın mı çektiğimiz fotoğraflarına...”, “ Nasıl geçti haftasonunuz ...” Hepsi belki de aynı soruyu soracaklarmış konuşmanın ilerleyen dakikalarında. Onun cevabı ise hep aynı olacakmış “ Biraz heyecanlanmaya başladım ben aslında..”

Öğle tatilinde yedikleri yemekten sonra garsona bu sefer demeyecekmiş “Çaylar daha önce ikramınızdı ama”, garson kız da o bunu demediği için çayları hesaba yazmayacakmış nasıl olsa...

Öğleden sonra telefonlar çalacak, notlar alınacak, mailler gelecek, gidecek, Burcu üst kat –alt kat arasında dolaşacak ama manzarasındaki bulutlara bakmayı ihmal etmeyecekmiş masasına her oturduğunda... Hayallere dalacak, arada kaçamak gülümseyecek belki minikten gözleri dolacak, sonra mutlu olmaya devam edecekmiş o an, anın iki noktası arasında...

Bu hafta günler böyle geçecek. Burcu yatıcak, kalkacak, düşleyecek... yatıcak, kalkacak, gülümseyecek... yatıcak, kalkacak heyecan ile yollara düşecekti nasıl olsa... Tekerlek dönecekti oraya...

Yolculuğunda ikisinin çocukluk halleri aklına gelecek, içten içe gülümseyecek... Yaptıkları komik kavgaları düşünecek, her şekilde ikiside birbirini çaktırmadan yine affedecekti... Çıktığı yolda, bir anılara dalacak, bir geleceğin hayaline bulanacak ve varmak için sabırsızlanacaktı.

Yollar geçecek, içinden geçen anılar bitmeyecek, heyecan gittikçe artacak ve gece yarısı bir otel odasına varacaktı. Sabah için eşyalarını hazırlayıp, belki de yarım bir uykuya dalıp, güneşin henüz doğmadığı bir sabaha uyanacaktı.

Annesi, babası önceden orada olacak. Karışık duygularla onlar kızlarını, Burcu ablasını, “Anne” olmaya ameliyathaneye yollayacaktı. Bekleyeceklerdi sabırla... O bekleyişte baba olacaktı ameliyattaki heyecanlı bir adam, bir anne artık anneanne, bir baba ise dede ve ben (gerçek bir) teyze... Beklerken oluverceklerdi bir an... Dualarının arasında, anıların arasında, göz göze gelişlerindeki bir anda....

“Anne” ve “kızı” yeni mertebelerini onatırcasına, odaya girdiğinde mutluluk çoğalacak, gözyaşları karışacak, anılara en güzeli eklenecekti hayatlarına... O gün doğan mucizeyle, mutlu olmak için bir artı nedenleri daha olacaktı bundan sonra…

.

.