HuLaHoP

.

Büyümemiş bir çift olarak, bugün Güçlü ile oyuncakçıya girdik.. İkimizde kendi yönlerimize doğru ayrıldık..Ben çocuklar için yaratıcı kutulara göz gezdirmeye gittiğimde, Güçlü maket reyonunda turluyordu. Benim sevdiğim kutularda, bazen incik boncuklar oluyor, bazen şeffaf küreler boyuyorsun, bir kez mini saksılar vardı bir kutuda, boyası da içindeydi. Bir güzel alıp, boyamıştım onları.. Annem kaktüs ekmişti içlerine..

Yine aynı oyuncakçıdaydık..Oyuncakçılar büyükler içindir aynı zamanda, bilirsiniz.. Çocuk sahibi olsanızda -olmasanızda, sizinde gözünüz kayar şöyle oyuncaklara... Benim zamanında Barbie bebek yoktu dediğim çok olmuştur dolaşırken.. (Bunların Makyaj malzemeleri bile var ohaa...) Çim adam mı, hiç görmemiştim küçükken böyle birşey.. Bu yumurtayı sulayınca, yumurta kırılıp, bir yaprak büyümeye başlıyormuş içinden, üstünde de “i love u” yazıyormuş yaprağın ( pamuktan fasulye yetiştirmeyi hayli ilerletmişler...) Prenses kostumu mü? ( içine giremem ki şimdi bunun, hmm belki sadece tacı olabilir koca kafama..) Bir oyuncak ayıyla çocukluk geçirdim ben be, bu ne Nemo’ mu?... Hah hulahop, bunu biliyorum ! ( annem almıştı pazardan, 19 Mayıs gösterisi için ablama...)

İşte yine o günlerden biriydi.. Oyuncak reyonları arasında, çocukluğumun oyuncaklarıyla gördüklerim arasında istatistiki -duygusal bir kıstaslama yaparak ilerlerken, bir yandan da içimden içimden konuşuyordum.. Ne aradığımı bile unutarak, bir rafın önünde hayallere daldığımı farkettim..

Mutlu çocuk çift mutfaktadır. Uzakdoğulu hanım çocuğumuz yumurtaları karıştırırken, Sportif beyi de, brokoli (?) kızartmaktaydı pür neş-e . O an’ın tarifi yoktu. Bey çocuğun, Uzakdoğulu hanım çocuğuna bir bakışı, bir gülüşü vardı ki... Birazdan, plastik masalarında oturacaklar, renkli plastik tabaklarının içinde brokolili yumurtayı yer gibi yapacaklar ve çok mutlu olacaklardı belli ki.. Sonra Bey çocuk, arkadaşlarıyla dışarda futbol oynamaya çıkmadan önce, mutfaktan içi dolmuş çöp torbasını dışarıya atmak üzere alacak, Hanım çocuğumuzda, beyinin gitmesiyle ev işlerine girişecekti. Bulaşık makinesine tabakları dolduracak, makineye sığmayanları şöyle bir elde durulayacaktı mutlu mesut.....

.

Sonra, Temizlik seti vardı o rafta.. Benim real hayatta böyle bir setim yok sanırım. Kız çocuğu, temizlik heyecanını bastıramamış olmalı ki, kahkahayla poz vermiş.. Ben ne güzel viledalarım şuraları dercesine..Ya şu elektrik süpürgesi, beni benden aldı. Ne temiz kadınım, yarabbi şükür !!

Temizlik bitince, bebeklerle ilgilenme zamanı şimdi.... Biri uyurken diğerinin altı bağlanmalı.. Çok uslular, ağlamazlar.. Yatarlar öyle...Yata yata büyürler.. Sırayla uyuyor birde...Biri zenci, babası başka ama annesi benim... En sevdiğim şey, birini uyut, diğerini altını temizle pış pışla... Gecede hiç uyanmaz bu yavrular... Annelik böyle birşey işte, bazen zor ama değişilmez bir duygu... Anneyim ben !!

Hazır bebekler yatarak kendi başlarına idare ederken, alışverişe gitmek lazım...Taze meyveler almalı plastikten..Yazar kasanın önünde sıra da olmuyor, verdim mi kredi kartını 5 dakikaya evdeyim.. Komşu kadınları uğrayacaktı öğlen... Onlara çay demler, kısır yaparım. Çaylarımızı yudumlar gibi yaparken, çoluk çocuktan bahseder, eşleri çekiştiririz hem.. Çadırdan da olsa evimiz, diz üstünde de servis yaparım... Kendime laf getirtmem, ne kötü ağırladı diye !!

Akşam Çocuk beyim futboldan ve atçılık oynamaktan yorgun gelmeden, çamaşırları makineye atmalı önce.. Sonra birkaç sökük çorabı, dikiş makinesiyle dikmeli... Evim evim güzel evim...

Böyle sürdü raftaki oyuncak setlerine bakarken, kendimle konuşmalarım, konuşturmalarım.... Hanım kadınlar, Çocuk beyler, daha minnacıkken üzerimize sinen kimlikler, taklit ettiğimiz görevler, hayatın gerçeklerinin kurgudaki oyun halleri, çocuk olmanın unutulduğu- güya çocukları büyümeye hazırlayan oyuncakların arasındaydım. Hızlaa uzaklaştım..

Terzilerin çocukken dikiş makinesi var mıydı? ya Aşçıların plastikten sebzeleri ?

Kumla oynayıp, toprağın tadına bakarak, solucan sevip, sokak kedilerini ayağımda sallarayarak, yokuştan aşağıya patenle kayarak, duvarlara tırmanarak yaşadığım çocukluğumu seviyorum. Reyonlar arasında dolaşırken, anaokulunda gördüğüm, bu gördüklerime benzer kurguda- muşambadan yapılmış Kızıldereli çadırı geldi aklıma sonra... Ne inanılmaz bir çadırdı o benim için anlatamam.. Bize aitti, sadece bizim oynamamız içindi.. İçine girer, dışardan dolanır, delirerek eğlenebilirdik... Ben ise çadırın içine oynacakmış gibi girip, atlayıp-zıplayanları, öğretmenimizi, dışarıda evcilik oynayanları takmadan, tam bir Kızıldereli edasıyla bir köşesine kıvrılıp uyurdum öylece... Çadırın tadını tam çıkardığımı düşündüm bu anıyı hatırlayınca..

Belki de ben, küçükken bir oyuncak mutfağım olmadı diye, yemek yapmayı sevmiyorum.. Annemi arayıp, elektrik süpürgesinin neden horhorladığını soruyorum ki, düzenli çöp torbasını değiştirmem gerekiyor, öğreniyorum.. Diz üstünde divane olarak servis yapamıyorum, genelde bize misafir gelenlere “istediğinizi yiyin –için, kendi eviniz gibi davranın” diyerek, bu işten de sıyrılıyorum.. Neyse ki çamaşırları makineye atabiliyorum... Yarabbi Şükür !!

Annem hep resim çizdirdi bana küçükken, hayalimdeki evleri hep oraya çizdim. Meyveler neye benziyordu, şekillerini, kokularını, tatlarını düşündüm çizerken.. Çorabımda delikti..

*

*