Döne Döne, Elmayı ye !

Sağlıklı yemek yemek, seçmekle başlar yiyeceğiniz şeyleri...Bir hamburgere asla hayır diyemem. Ama hamburger yerine artık bir çorba içiyorum, doyuyorum. Bende çikolataya bayılırım. En kriz anlarımda koca bir kare çikolatayı, gözlerimi devirerek yiyip, pişmanlık duyarım elimde kalmış boş paket kağıdına hüzünle bakarak.. Ara sıra yapıyorum bunu yine.. Çok yapmadığım için, ödül niyetine keyif alıyorum almasına ama, tatlı yerine bir elma yemek beni dindiriyor artık "krizlerimde "..

.

Yemeği seçmek gibi, artık hayatı da seçerek yaşamayı öğreniyorum.. Bu ayrıştırmayı hiç bilmezken, şimdi niyeyse bünyem kabul etmiyor fazlasını.. Gazete okumaya son verdim, beş aydır bihaberim herşeyden.. Gözüme gözüme sokulan tüm güç oyunlarını, pompalanmış magazin haberlerini, kandırılmışlığımızı okumayı red ederek başladım işe.. Televizyon izlemeyi bir yıl önce bıraktım. Biz, akşam yemeği saatinde, şehitlerin ölüm haberini izleyemiyoruz.. Hastanede ihmal sonucu ölen yeni doğan çocuk haberlerini izlerken, evet bu “gerçek” diyorum ama izlerken elimden birşey gelmiyor ki, yapabileyim.. Kalbimiz bunlara dayanmıyor.. Bize dayatılan ve izlettirilen herşeye karşı, nasıl mutlu, sağlıklı ve tüm bunların üstünden başarılı bir hayat sürmemizi istediklerini anlamıyoruz.. Gündeme bomba gibi düşen haberleri, gündemden çıkınca duyuyorum. Son zamanlarda arkadaşlarımın arasında, ekonomik kriz konuşuluyor. Ben dinliyorum. Herkesin inandığı, bildiği ve ilerisi için ürettiği bir görüntü var. Ben dinliyorum. İnanmadığımdan değil anlatılanlara bakışım, karşımdakinin bunca inanmışlığından ürküyorum.. Bilmediğimi öğrenmek adına da dinlemiyorum.. Bilmek, bana neyin faydasını sağladı diye düşünüyorum. Benden çok uzak birşeymiş gibi dinler görüyorum kendimi..

Gördüğünüz gibi tam uzaylıyım.. Çok ta sıkıcı olduğumu düşünüyor olabilirler. Çünkü, "biliyor musun ? duydun mu?" diye başlayan cümlelere “duymadım” “bilmiyorum” diyorum sıklıkla. Karşı taraf, kaptırıp anlatamıyor böylece duymam gerekeni.. Kolaysa sar baştan anlat Burcu’ya şimdi herşeyi... Ekonomik krizi, nedenlerini, varsayımları, olacakları, tavsiyeleri, olası senaryoları, kim ne demişleri... Diyemiyorsun ki, inançlarını kaybetme- dünyadaki enerji dengeleniyor. Bir yerde açlar varken, diğer tarafta obezler niye var.. Güç nedir? Güç gerekli midir? Oyunlara inananlar kendini oyunun içinde bulur.. Denge için teraziler hep bir sallanır..

Zenginlik içinde değilim (henüz !).. Hatta ekonomik krizin, daha vuku bulmadığı zamanlarda krizlerin vurduğu biriyim.. (Krizler, kendilerini büyütür ve yenileri doğururlar.. ) Çözüm, neden ve eylem planı çalışmalarımı 1 yıldır yuvarlak döngülerde gidip-gelerek / çıkıp- inerek/ yükselip- düşerek/ kazandığımı sanıp-kaybederek öğrenenlerdenim... Hala da aynı yolun öğrencisiyim.. Yaralarımı, umut bağladıklarımla değil, inançlarımla sardım.. Artık gözlerim açık düşerken, biliyorum ineceğim zemini ve aslında nasıl kendi yarattığım bir halüsünasyon olduğunu yerin.. Gidipte, gelemediğim noktaların hep içimdeki gelipte, gidemediklerim olduğunu da öğrendim.. Onlar benim asıl korkularımdı.. Korktuğumdan gidemedim, geldiğim yer ise hep aynı yerdi.. Çıktım ve indim sonra.. Merdivenleri çıktım bir umut, çıktım dediğim basamakta umutsuzluğumla kendimi aşağıya tekmeledim.. Bir de kazançlarım, kaybettiklerim var tabi... Kazanç ihtiva ettiği anlam nedeniyle sadece kazançmış, kaybetmeyi öğrenmek aslında hayat sermayesi. Döngüm çok uzun sürdü benim.. Bu süreçleri bir- bir, döne-döne yaşadım.. Çaresizlikle döndüm.. Çareyi buldum mu diye döndüm.. Bu sıra da kendimi ve olduğum hali kaybederek döndüm.. Bu dönüşleri, içimden kusarak döndüm. Tek istediğim aslında, köşebaşından dönmekti.. Köşeyi dönüp, sağlam adımlarla –düz ilerlemekti.. O köşe hiç gelmedi.. Ben döndüm..

Sonra, dönüşün içinde artık direncimi kaybettim.. Ben ne yapsam dönüyordum. Bıraktım.. Gerçekten bıraktım. Bu satıra, bırakmaktan keyif almaya başladığımı yazacağımı sanıyorsanız yanılıyorsunuz.. Uzun süre keyiften çok, teslimiyeti yaşadım.. En zor ve uzun dönüşlerim bu dönemde oldu sanırım.. Soyguncuların olay yerini terkettiğini ve artık beynine dayanmış bir silahın olmadığını, çok sonra farkeden bir rehinenin ruh halindeydim. Gözlerimi açtım.. Önce birini –sonra diğerini.. Dönüyordum hala... Önümden geçenlere baktığımı hatırlıyorum.. Merdivenler, çıkan ben- inen ben, Düşen ben- düşüren ben, Kusan – kustuğuna kusan ben... Dönüyordum.. Sonra sonra, dönenin ben değil – benim çevremde yarattığım şey olduğunu anladım.. Durduğum yer sabitleşti belki de.. Çevremde yarattığım; düşünce kalıplarım, başkalarının düşünce kalıpları, dış dünyanın enjekte ettiği inançlarım, inançsızlığım, toplum tapuları, korkularım, korkutulduklarımdı. Dönmeye karşı dirençlerimdi bana hız veren... Duruldu bir anda..Durdum..

Güneşe bakıyorum... Dönüyor.. Bende onunla dönüyorum.. O ne tarafa döndürürse yüzünü, bende onunla dönüyorum.. İnançlarımı aldım elime, çapaklarını temizliyorum şimdi.. Hayallerimin arasına giren, korkulu düş kırıklıklarını seviyorum.. Düşüpte kanattığım yaralarımın, kabuklarını sökmüyorum artık.. Ben artık, kendi etrafımda dönüyorum.. Gezegeniyim güneşin...Hayatın akışında, kendi çevremde dönüyorum..

.

Duydun mu ? Ne olmuş? Ekonomik kriz, işsizlik, parasızlık, bir dönem sonra takas yaparak yaşarız artık!!, ah bu çocukları nasıl bir dünya bekliyor diyenlere bakıyorum işte uzaylı gibi.. Kustum ben, yeter çok döndüm diyemiyorum... Ben bu dönme dolaba bindim, buna binmek için sırada sizinle beklemeyeceğim diyemiyorum.. Uzay ve Güneş sisteminde yerimi alıyorum hemen... Önce derin bir nefes alıyorum.. Ayaklarımı yere basıyorum sonra sağlamca.. Ve başlıyorum içimden kendime şunları söylemeye....

Dönmelisin... Kendi inançlarınla, umutlarınla, hayallerinle dönmelisin..
Haydi, kendi etrafında dön...
Güneşle ve hayatın getirdikleriyle dön..
Sakın durma
Durursan

Yine kusarsın..

Boomp3.com


tv / Ben-Güneş ve Belimdeki hulahop fotoğrafı : deviantart